Η νέα χειροποίητη Retro συσκευασία μας θέλησε να διαφοροποιήσει σημαντικά την παρουσία του ούζου Γιαννατσή στο ράφι και στη βιτρίνα με πρωτοτυπία και καλαισθησία. Η αρχική ιδέα γεννήθηκε από τις μνήμες της μετανάστευσης μετά τον πόλεμο και τον εμφύλιο, πριν εξήντα χρόνια, αρχές δεκαετίας του 50. Τότε η κατάσταση στην Ελλάδα ήταν πολύ άσχημη. Φτώχεια και ανέχεια στις πόλεις, στην επαρχία, παντού. Ο κόσμος μόνος του, αποκομμένος, πάλευε απελπισμένα να τα «φέρει βόλτα» με ότι είχε στα χέρια του. Αλλά μάταια… Γρήγορα έβλεπε πως άλλη λύση δεν είχε. Έκανε πέτρα την καρδιά και έπαιρνε ξανά τον πικρό δρόμο της ξενιτιάς. Στις πιο κοντινές ευρωπαικές χώρες, που είχαν μεγάλη ανάπτυξη μετά τον πόλεμο, κι πιο μακριά, σε Αυστραλία, Νότια Αφρική και Αμερική.
Εκεί, άξιοι άνθρωποι οι πιο πολλοί, έκαναν με τα χρόνια μια σοβαρή περιουσία.

Εκείνα τα πέτρινα χρόνια του αγώνα για επιβίωση μιαν επιθυμία κρατούσαν βαθιά κρυμμένη στην καρδιά τους. Να γυρίσουν πίσω, να φιλήσουν το ξερό χώμα που τους γέννησε και τα μαραμένα πια μάγουλα των γονιών τους. Όμως τα ταξίδια δύσκολα τότε κι ακριβά, κι οι αποστάσεις μεγάλες. Άλλος δέκα, άλλος δεκαπέντε χρόνια, άλλος ακόμα περισσότερο υπομονετικά περίμενε τις λίγες μέρες – όσες και να ήταν, πάντα ήτανε λίγες αυτές οι μέρες – να δει τους ανθρώπους του.
Άλλος δεν πρόλαβε ποτέ...

Μοναδική παρηγοριά εκείνα τα χρόνια ο ταχυδρόμος. Το γράμμα σε φάκελο αεροπορικό, πήγαινε και έρχονταν με συνέπεια, αναφέροντας όλα τα πρόσφατα γεγονότα μιας μακρινής καθημερινότητας. Ποιος παντρεύτηκε, ποιος πέθανε ή γεννήθηκε στο χωριό. Ποιες οι χαρές της οικογένειας, ποιες οι δυσκολίες της δουλειάς από την άλλη. Έκλεινε με λόγια παρηγοριάς, με ευχές για υγεία και προκοπή, με παρότρυνση για υπομονή και κουράγιο.
Κι ήταν το κάθε γράμμα και μια γιορτή...

Γιορτή όμως ακόμα πιο μεγάλη, ήταν το ψάθινο καλάθι –έτσι ήταν τα δέματα από τα χωριά τότε, καλάθια ψάθινα – όταν έφτανε επιτέλους στο μακρύ προορισμό. Το ίδιο βράδυ η παρέα της ξενιτιάς μαζεύονταν και άρχιζε γλέντι... Τότε η πατρίδα ήταν εκεί, παρούσα με γεύσεις και αρώματα της πρώτης νιότης κρυμμένα στην υφασμάτινη σακούλα με τις χάχλες και τον τραχανά ή στο λαδοτύρι, στο άγουρο μυτιληνιό λάδι και τις ελιές, στο κουτί με τις παστές σαρδέλες ή στο μπουκάλι με το μυρωδάτο πλωμαρίτικο ούζο, που με επιμέλεια είχαν τυλίξει σε παλιές εφημερίδες και είχαν δέσει σφιχτά με σπάγκο από τζίβα ή κανάβι. Εφημερίδες χρήσιμες, όχι μόνο για να κρατούν το μπουκάλι μη σπάσει, αλλά και για τις παλιές ειδήσεις που είχαν.
Βλέπεις οι ειδήσεις της πατρίδας στα ξένα δεν παλιώνουν ποτέ.

Κι όταν το μπουκάλι άνοιγε και μοσχοβολούσε ο γλυκάνισος απ’ το Λισβόρι, μοσχοβολούσε Ελλάδα και Λέσβο η ξενιτιά.

Σήμερα τα ούζα της Λέσβου περήφανα ταξιδεύουν πια σ’ όλο τον κόσμο. Κι εμείς στην Ποτοποιία Πλωμαρίου Γιαννατσή επιλέξαμε να τα στολίσουμε και να τα πακετάρουμε με παλιά εφημερίδα και σπάγκο για να τιμήσουμε τους ήρωες του πρόσφατου παρελθόντος μας...